انسانهای خوب همانند گلهای قالی اند

نه انتظار باران را دارند و نه دلهره ی چیده شدن ، دائمی اند !

سعــے نکــن متفآوت و פֿـاص بـاشــے

فـقـط تــیــــر مــــآهـــے بـــــآش...

تــــیـــــر مــــآهـــے بـــــوבن بـــــﮧ

انـבآزه کآفے متفآوت و פֿـآص هست…

دلتنگ آغوشت می شوم...
وقتی که هوای حوصله ام ابریست!!!
دلم یک عصر دلگیر میخواهد
و یک پیاده رو بی انتها...
تا تمام دردهایم را در تن سردش جا گذارم.
آنقدر گلایه کنم...
که آسمان بشکند سد غرورش را...
و رد پایم را از دل سنگفرش های زخمی پاک کند...
تا شاید دل بی قرارم اندکی آرام گیرد...
شاید که لبخند درختان به وقت گریه ی ابر
اجابتی باشد...
و خدا آغوش بگشاید به روی تنهایی هایم....!!!

گفتم مادر! ... 

گفت: جانم 

گفتم درد دارم! ... 

گفت: بجانم 

گفتم خسته ام! ... 

گفت: پریشانم 

گفتم گرسنه ام! ... 

گفت : بخور از سهمِ نانم ... ... ... ... 

گفتم کجا بخوابم! ... گفت: روی چششمانم 

اما یک بار نگفتم: مادر من خوبم شادم...! 

همیشه از درد گفتم و از رنج

 

به سلامتی مادر واسه اینکه دیوارش از همه کوتاهتره!

 

 

 

 

دلـــــتــــنــــگــــــی پــــــیــــچـــیـــــــــده نــــــیــــســــــتــــــــ . . . !

یــــــکـــــــ دل . . . !

یــــــکـــــــ آســـــــمـــــان . . . !

یــــــکـــــــ بــــــغـــــض . . . !

و آرزو هــــــــای تـــــــــرکـــــــ خـــــــورده . . . !

هــــــمـــــیـــــن